ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ 28η
ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940
ΜΙΚΡΟΙ ΗΡΩΕΣ
Στον
καιρό της κατοχής από τους Γερμανούς, δυο ελληνόπουλα κλέβουν από ένα Γερμανικό
καμιόνι μερικά καρβέλια ψωμί. Το θάρρος τους θα τραβήξει το ενδιαφέρον μιας αντιστασιακής
οργάνωσης στην οποία και πείθονται να εισχωρήσουν...
Παίζουν: ΝΙΚΟΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ, ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΛΟΧΙΑΣ, ΓΕΡΜΑΝΟΣ 1, ΓΕΡΜΑΝΟΣ
2, ΠΡΟΚΟΠΗΣ, ΑΡΗΣ, ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ, ΜΑΝΤΑΜ, ΑΦΗΓΗΤΗΣ. (Οχτώ αγόρια, ένα
κορίτσι και ο αφηγητής)
Σκηνικά: α' Η
γειτονιά μιας πόλης. β' Το εσωτερικό ενός σπιτιού του ΄40
Κουστούμια -υλικά: Ο Βασίλης κι ο Νίκος φορούν κοντά
παντελονάκια με τιράντες. Μαύρο βραχιόνιο με την κόκκινη σβάστικα για τους
Γερμανούς όπλα και μια βέργα. Ψεύτικο μούσι και μουστάκι για τον Προκόπη ή
μακιγιάζ. Δυο καρέκλες. Μια ταμπελίτσα μπλε με τον οδό που γράφει με άσπρα γράμματα ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ κι
άλλη μια μικρότερη με τον αριθμό 7
Μουσική επένδυση:
Εποχής
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μετά την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων στα βουνά της
Πίνδου και τις νικηφόρες μάχες κατά των Ιταλών, εισβάλουν στην Ελλάδα οι
Γερμανοί. Παρόλη και πάλι την γενναία αντίσταση των Ελλήνων στρατιωτών, η χώρα
μας τελικά συνθηκολογεί και τότε αρχίζει η μαύρη Κατοχή.
Η
πείνα, ο φόβος και ο θάνατος ακολουθούν σε κάθε τους βήμα τον Έλληνα και την
Ελληνίδα που δίνουν τον προσωπικό τους αγώνα επιβίωσης. Ιδιαίτερα στις
μεγαλουπόλεις όλα τα αγαθά πρώτης ανάγκης είναι σε έλλειψη. Το αλεύρι, το λάδι,
τα όσπρια, δυσεύρετα. Το κρέας… ανύπαρκτο.
Στα
χρόνια της Γερμανοϊταλικής κατοχής δημιουργείται παράλληλα και η Εθνική
Αντίσταση. Σκοπός της, η απελευθέρωση της χώρας μας. Άντρες γυναίκες αλλά και
παιδιά στρατεύονται σε αυτόν τον αγώνα ρισκάροντας τη ζωή τους και σε
συνεργασία με τους συμμάχους μας, κατασκοπεύουν κι αποσπούν μυστικές
πληροφορίες από τους Γερμανούς, κάνουν σαμποτάζ και δολιοφθορές, προκαλώντας
σοβαρές πληγές στον κατακτητή.
Οι
ήρωες της ιστορίας μας είναι δυο πιτσιρίκια της κατοχής που λίγο η παιδική
αθωότητα λίγο ο αυθορμητισμός της ηλικίας, θα τα οδηγήσουν να ζήσουν μια περιπέτεια που φέρνει τρόμο αλλά και
γέλιο…
(Σκηνικό α΄)
(Ο Νίκος μπαίνει στη σκηνή
τρέχοντας με δυο καρβέλια ψωμί στα χέρια κι ένα στη μασχάλη. Σταματά για λίγο
αναποφάσιστος πιο δρόμο θα πάρει και μετά βγαίνει από τη σκηνή πάλι τρέχοντας.
Στη συνέχεια δυο Γερμανοί στρατιώτες με τον λοχία τους μπαίνουν κι αυτοί στη σκηνή
ψάχνοντάς τον. Σταματούν λαχανιασμένοι).
ΓΕΡΜΑΝΟΣ 1: Πού να πήγε; (Ψάχνει)
ΓΕΡΜΑΝΟΣ 2: Καλά πώς τρύπωσε στο φορτηγό;
ΓΕΡΜΑΝΟΣ 1: Είχε πολύ θράσος, Σίγουρα θα έχει και συνεργό.
ΓΕΡΜΑΝΟΣ 2: Και τις προάλλες πάλι τα ίδια είχαμε.
ΓΕΡΜΑΝΟΣ 1: Εκείνοι τιμωρήθηκαν.
ΛΟΧΙΑΣ: Πάψτε να μιλάτε και ψάξτε για τους κλέφτες.
ΓΕΡΜΑΝΟΣ 1: Μάλιστα λοχία.
ΛΟΧΙΑΣ: Αν το μάθει ο διοικητής μας χαθήκαμε… γι αυτό δε χρειάζεται
να πούμε τίποτα. Τους αλήτες. Κλέβουν γερμανική περιουσία! Από εδώ, ακολουθήστε
με.
(Οι Γερμανοί βγαίνουν από τη
σκηνή βιαστικοί. Μπαίνει στη σκηνή πάλι ο Νίκος κοιτώντας προς το μέρος που
έφυγαν οι Γερμανοί)
ΝΙΚΟΣ : Κορόιδα Γερμανοί!
(Μπαίνει στη σκηνή κι ο
Βασίλης)
ΒΑΣΙΛΗΣ : Εντάξει, φύγανε.
ΝΙΚΟΣ : Το ένα μου ΄πεσε. Μείνανε τρία. Εγώ φταίω… πάρε εσύ τα δυο
κι εγώ το άλλο.
ΒΑΣΙΛΗΣ : Μαζί στο κόλπο στη μέση και η μοιρασιά.
ΝΙΚΟΣ : Εσείς είστε περισσότερα στόματα. Έλα, πάρε τα δυο καρβέλια
και πάμε να εξαφανισθούμε.
ΒΑΣΙΛΗΣ : Και τι θα πούμε στους γονείς μας; Θα μας μαυρίσουν στο
ξύλο αν μάθουν ότι ρισκάραμε να τα κλέψουμε.
ΝΙΚΟΣ : Έχουν δίκιο να φοβούνται. Δεν είδες τι έπαθε ο Γιαννάκης
που τόλμησε να αρπάξει τη σοκολάτα που έπεσε από την τσέπη του Γερμανού
φρουρού;
ΒΑΣΙΛΗΣ : Χαζομάρα του να το βάλει στα πόδια όταν τον αντιλήφθηκε ο
Γερμανός.
ΝΙΚΟΣ : Και τι να έκανε; Αφού είχε φάει τη μισή.
ΒΑΣΙΛΗΣ : Τουλάχιστον πέθανε με τη γλύκα στο στόμα! Τελικά τι θα
πούμε;
ΝΙΚΟΣ : Θα πούμε ότι το γερμανικό καμιόνι ταρακουνήθηκε πέφτοντας
σε μια λακκούβα και σκόρπισαν τα καρβέλια. Έτυχε να είμαστε εκεί και τα
μαζέψαμε.
ΒΑΣΙΛΗΣ : Και θα μας πιστέψουν; Τελικά δε γλυτώνω τη ζωστήρα!
(Μπαίνει στη σκηνή ο
Προκόπης και τους πλησιάζει.)
ΠΡΟΚΟΠΗΣ : Τα είδα όλα.
(Τα παιδιά τρομάζουν.)
ΒΑΣΙΛΗΣ : Όλα… Ξέρετε κύριε για... για...
ΝΙΚΟΣ : Για τα μικρά αδερφάκια μας το κάναμε που πεινάνε.
ΠΡΟΚΟΠΗΣ : Ξέρω ξέρω! Χρειάζονται κότσια για να το κάνει κανείς
αυτό. Εύγε παιδιά για την τόλμη σας.
ΒΑΣΙΛΗΣ : (Φοβισμένος) Εμείς τώρα να φεύγουμε... Θα... θα μας
ψάχνουν οι γονείς μας!
ΠΡΟΚΟΠΗΣ : Σταθείτε ένα λεπτό. Μη φοβάστε. Μισώ τους Γερμανούς όσο
δε φαντάζεστε… Με λένε Προκόπη.
ΝΙΚΟΣ : Εμένα Νίκο και τον φίλο μου Βασίλη. Όμως… αργήσαμε. (Κάνει
να φύγει)
ΠΡΟΚΟΠΗΣ : Μια στιγμή. Πόσο χρονών είστε;
ΝΙΚΟΣ : Εγώ είμαι μεγάλος. Δεκατρία. Ο Βασίλης είναι μικρός, έντεκα.
ΠΡΟΚΟΠΗΣ : Παρόλο το νεαρό της ηλικία σας δε σας λείπει το θάρρος.
Θα θέλατε να κάνετε κάτι γι αυτή την πατρίδα μας που αιμορραγεί από αυτούς τους
βάρβαρους.
ΒΑΣΙΛΗΣ : Δε καταλαβαίνω τίποτα!
ΝΙΚΟΣ : Τι εννοείτε;
ΠΡΟΚΟΠΗΣ : Θα σας μιλήσω ευθέως. Θέλω να παραδίδετε κάποια μηνύματα
σε κάποιους… όπου κι όταν χρειάζεται. Όσο απλό κι αν μοιάζει τόσο σημαντικό
είναι για μας. Μπορεί να μη καταφέραμε να σταματήσουμε την επέλαση των Γερμανών
δεν πάψαμε όμως ποτέ να αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση της πατρίδας. Είμαι
Έλληνας στρατιώτης. Εγώ και η ομάδα μου συνεργαζόμαστε μυστικά με τους άλλους
συμμάχους μας. Υπάρχει ρίσκο σε αυτό που κάνουμε αλλά… πιστέψτε με, αξίζει ο
κίνδυνος.
ΝΙΚΟΣ : Δεν… ξέρω. Να μιλήσω πρώτα με τον Βασίλη;
ΠΡΟΚΟΠΗΣ : Και βέβαια. Απλά αν αποφασίσετε να βοηθήσετε την πατρίδα
να ξέρετε ότι δεν θα έχει πισωγύρισμα. Ειδάλλως ξεχάστε αυτή τη συνάντηση σαν
να μην έγινε ποτέ. Ούτε θα με ξαναδείτε. Το όνομά Προκόπης δεν είναι αληθινό
όπως και τα γένια και το μουστάκι μου. Αν μπείτε στην οργάνωση τότε θα δείτε το
πραγματικό μου πρόσωπο.
(Ο Νίκος τραβά τον Βασίλη
λίγο πιο πέρα)
ΝΙΚΟΣ : Εμένα μου αρέσει η ιδέα.
ΒΑΣΙΛΗΣ : Είσαι καλά στο μυαλό σου!
ΝΙΚΟΣ : Εσύ, όταν παίζουμε πόλεμο, δεν παριστάνεις συνέχεια τον
ήρωα;
ΒΑΣΙΛΗΣ : Εκεί κάνουμε ψέματα.
ΝΙΚΟΣ : Ευκαιρία να γίνεις και πραγματικός ήρωας.
(Γυρίζει ο Νίκος προς τον
Προκόπη.)
ΠΡΟΚΟΠΗΣ : Αποφασίσατε;
ΝΙΚΟΣ : Δεχόμαστε!
ΠΡΟΚΟΠΗΣ : Το ήξερα ότι είστε λεβεντόπαιδα. Λοιπόν, σε τρεις μέρες
θα συναντηθούμε πρωί πάλι εδώ. (Κάνει ένα νεύμα με το χέρι του κι εμφανίζεται ο
Άρης.) Ο Άρης θα σας εκπαιδεύσει.
ΑΡΗΣ : Συγχαρητήρια αγόρια μου για την απόφασή σας. Η πατρίδα θα
σας χρωστάει ευγνωμοσύνη. Εγώ θα αναλάβω να σας μάθω κάποια πράγματα χρήσιμα
για την ασφάλειά σας. Όταν εκπαιδευτείτε θα εκτελέσετε και την πρώτη σας
αποστολή. Μέχρι τότε συνεχίστε να κάνετε ότι κάνατε. Να μην το συζητάτε ούτε
καν μεταξύ σας. Οι γονείς τα αδέρφια, οι φίλοι σας, κανείς δεν πρέπει να μάθει
τίποτα γι όλα αυτά.
ΒΑΣΙΛΗΣ : Θα έχουμε και όπλο;
ΑΡΗΣ : Χα χα χα! Όπλο είναι η τόλμη σας. Άλλωστε θα σας προσέχουμε
εμείς.
ΠΡΟΚΟΠΗΣ : Όπως είπαμε. Σε τρεις μέρες. Άντε πηγαίνετε τώρα στα
σπίτια σας να μην ανησυχούν οι γονείς σας.
(Τα παιδιά φεύγουν από τη
σκηνή.)
ΑΡΗΣ : Προκόπη τι λες;
ΠΡΟΚΟΠΗΣ : Πιστεύω ότι θα έρθουν. Το λέει η περδικούλα τους! Απλά
ξέρεις τη διαφωνία μου Άρη για την στρατολόγηση παιδιών.
ΑΡΗΣ : Ο Τζον είπε ότι είναι αναγκαίο κακό. Έχουν στριμώξει τα
πράγματα και τα Ες-Ες έγιναν καχύποπτοι και επικίνδυνοι. Σου υπόσχομαι θα
προσπαθήσω όσο το δυνατό γίνεται τα παιδιά να είναι ασφαλή. Άλλωστε δυο αποστολές είναι όλες κι όλες. Ποιος θα τα υποψιαστεί τόσο μικρά και αθώα που είναι.
(Αποχωρούν από τη σκηνή.)
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ο Νίκος και Βασίλης κρατούν τον λόγο τους, δεν λένε
τίποτα σε κανέναν, για τούτη τη συνάντηση και επιστρέφουν μετά από τρεις ημέρες
στο ίδιο σημείο για να συναντήσουν τις δυο παράξενες κυρίες. Έτοιμοι να γίνουν
ήρωες όπως στα όνειρά τους…
(Μπαίνει πρώτα ο Άρης. Πιάνει μια γωνιά και προσποιείται ότι
διαβάζει μια εφημερίδα καλύπτοντας έτσι το πρόσωπό του. Σε λίγο μπαίνουν και τα
παιδιά.)
ΝΙΚΟΣ : Εδώ δεν είχαμε πει ότι θα τους συναντήσουμε.
(Κλείνει ο Άρης την
εφημερίδα του και πάει προς το μέρος τους, ελέγχοντας ταυτόχρονα γύρω του.)
ΑΡΗΣ : (Χαμογελαστός) Το ήξερα παιδιά ότι θα ΄ρθετε. Να μην τα
πολυλογώ, πάρτε αυτό το σημείωμα και να το πάτε στην οδό Σαλαμίνος αριθμός 7.
Βρίσκεται μόλις δυο τετράγωνα παρακάτω. Θα χτυπήσετε ακριβώς πέντε φορές την
πόρτα. Θα σας ανοίξει η μαντάμ Μπέλα. Θα της πείτε το συνθηματικό “εδώ μένει ο
Σταύρος;” Αν σας πει “έφυγε με το τρένο για την Θεσσαλονίκη” τότε και μόνο τότε
θα περάσετε μέσα. Ειδάλλως ζητήστε συγνώμη για την ενόχληση και φύγετε. Μπαίνοντας
θα τις παραδώσετε το σημείωμα και θα αποχωρήσετε. Συνεννοηθήκαμε; Κρύψ΄ το
Βασίλη κάπου και ξεκινήστε. Θα τα ξαναπούμε σε τρεις μέρες και πάλι εδώ. Θυμάστε
τα συνθηματικά; (τα παιδιά κούνησαν καταφατικά το κεφάλι) Λοιπόν, καλή τύχη!
(Ο Άρης βγαίνει από τη
σκηνή. Ο Βασίλης κρύβει το σημείωμα μέσα στο σώβρακό του.)
ΝΙΚΟΣ : Πάντως δε μοιάζει δύσκολο!
ΒΑΣΙΛΗΣ : Θα δείξει. Να πω την αλήθεια φοβάμαι...
ΝΙΚΟΣ : Θυμάσαι την οδό που μας είπε;
ΒΑΣΙΛΗΣ : Σαλάμι... Σαλάμι...
ΝΙΚΟΣ : Σιγά μην είπε και λουκάνικο! Σαλαμίνος μας είπε χαμένε.
(Τον τραβά) Έλα πάμε…
(Αποχωρούν κι αυτοί από την
σκηνή)
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Τα παιδιά με το σημείωμα φθάνουν έξω από το σπίτι της κυρίας Μπέλας.
Είναι φοβισμένα από την άλλη όμως και περίεργα. Επιστρατεύουν το θάρρος τους,
όσο δηλαδή τους έχει απομείνει και χτυπούν την πόρτα…
(Τα παιδιά μπαίνουν στη
σκηνή ψάχνοντας)
ΝΙΚΟΣ : Φτάσαμε!
ΒΑΣΙΛΗΣ : Να και το σπίτι. Αριθμός 7.
ΝΙΚΟΣ: Μπράβο! Ξέρεις και μετράς μέχρι το επτά;
ΒΑΣΙΛΗΣ: Και μέχρι το δέκα! Ένα, δύο, τρία, τέσσερα...
ΝΙΚΟΣ: Πάψε επιτέλους!
(Ο Νίκος χτυπά την πόρτα
πέντε φορές. Εμφανίζεται μια κυρία. )
ΝΙΚΟΣ : Εδώ μένει ο Σταύρος;
ΜΑΝΤΑΜ : Έφυγε με το τρένο για την Θεσσαλονίκη.
( Πέφτει η αυλαία.)
(Σκηνικό β΄ )
(Βρίσκονται πια μέσα στο
σπίτι)
ΜΑΝΤΑΜ : Καθίστε παιδιά. Δυστυχώς δεν έχω κάτι εκτός από νερό να
σας προσφέρω. Έχω όμως ένα μήλο να το μοιραστείτε. Πάω να σας το φέρω.
(Φεύγει η μαντάμ Μπέλα. Τα
παιδιά κάθονται δίπλα δίπλα. Κοιτάζουν αμήχανα γύρω τους.)
ΒΑΣΙΛΗΣ : (Ψιθυριστά.) Νίκο, άντε να δίνουμε το σημείωμα να
φεύγουμε. Κάπως περίεργα μου φαίνονται όλα εδώ μέσα.
ΝΙΚΟΣ : Κάτσε πρώτα να πάρουμε το μήλο μας!
(Μπαίνει στη σκηνή ο Γερμανός
αξιωματικός κρατώντας το πιστόλι στο αριστερό του χέρι και μια βέργα στο άλλο.
Τα παιδιά παγώνουν από το φόβο τους. Πάνε να σηκωθούν από τις καρέκλες τους.)
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ : Αλτ! Μη κουνηθείτε.
ΒΑΣΙΛΗΣ : Μα... μα...
ΝΙΚΟΣ : Μάλιστα!
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ : (Με άγριο ύφος.) Ποιοι σας έστειλαν εδώ; (Τα παιδιά
δεν απαντούν.) Ο Προκόπης μήπως; Μιλήστε, τα ξέρω όλα. ( Περνούν μερικά
δευτερόλεπτα σιωπής) Επιμένετε να μη μιλάτε; Καλά λοιπόν. Θα τα ξεράσετε όλα
στο θάλαμο βασανιστηρίων.
ΒΑΣΙΛΗΣ : Ο πα…ο πα…
ΝΙΚΟΣ : Ο πατέρας… μας έστειλε! Να μας δώσει ο Σταύρος ένα
μπουκαλάκι λάδι.
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ : Τι λάδι;
ΒΑΣΙΛΗΣ : Καλα… καλα…
ΝΙΚΟΣ : Καλαματιανό!
ΒΑΣΙΛΗΣ : Καλαμποκέλαιο.
ΝΙΚΟΣ : Ναι, ναι! Καλαμποκέλαιο καλαματιανό.
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ : Χα χα χα! Μόνο που δεν υπάρχει κανείς Σταύρος σε αυτό
το σπίτι.
ΝΙΚΟΣ : (Γυρνώντας προς τον Βασίλη λέει τάχα.) Καλά σου το έλεγα ρε
χαμένε ότι κάναμε λάθος. Ο Σταύρος μένει στο 17!
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ : Ξέρω ότι σας έστειλε ο Προκόπης. Πες τε μου τον λόγο
και στη γερμανική μου τιμή, θα σας αφήσω ελεύθερους. (Επικρατεί σιωπή) Άντε
γιατί η υπομονή μου άρχισε να εξαντλείται!
(Ο Αξιωματικός Γερμανός
κάνει λίγα βήματα μπρος στη σκηνή και κοιτάζει με υπεροπτικό ύφος προς τους
θεατές.)
ΝΙΚΟΣ : (Ψιθυρίζει.) Το σημείωμα.
ΒΑΣΙΛΗΣ : Το σημείωμα, τι;
ΝΙΚΟΣ : Φάτο!
ΒΑΣΙΛΗΣ : Τι να κάνω;
ΝΙΚΟΣ : Βγάλ΄ το και φάτο!
ΒΑΣΙΛΗΣ : Φάτο εσύ.
ΝΙΚΟΣ : Καλά, καλά... Δώσ΄το μου γρήγορα.
(Ο Βασίλης βγάζει με προσοχή
από το σώβρακό του το μικρό σημείωμα και του το δίνει κρυφά. Ο Νίκος το βάζει
στο στόμα του με μια έκφραση αηδίας, το μασάει και κατόπιν το καταπίνει.)
ΝΙΚΟΣ : Αηδία! Να πλένεσαι και κάπου κάπου!
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ : Σας δίνω ακόμα ένα λεπτό να το σκεφτείτε και μετά....
(χαμογελάει) Κανείς δεν έχει αντέξει τα βασανιστήρια των ναζί. Και μη σκεφτείτε
να αποδράσετε. Έξω φυλάει το σπίτι μια διμοιρία Γερμανών.
(Φεύγει από τη σκηνή.)
ΝΙΚΟΣ : Τώρα πια δεν έχουν αποδεικτικά στοιχεία.
ΒΑΣΙΛΗΣ : Δεν τον άκουσες τον Γερμανό που είπε ότι τα ξέρει όλα!
ΝΙΚΟΣ : Μπλοφάρει. Εμείς πρέπει να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό.
ΒΑΣΙΛΗΣ : Βόηθα Χριστέ μου!
(Μπαίνει ξανά ο Γερμανός
αξιωματικός στη σκηνή.)
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ : Λοιπόν;
ΝΙΚΟΣ : Σας είπαμε, κάναμε λάθος σπίτι. Αφήστε μας να φύγουμε.
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ : Ώστε επιμένεις! Κι αν σου βάλω το πιστόλι στο
κρόταφο;
(Ο Γερμανός πλησιάζει με το
πιστόλι προτεταμένο. Τα παιδιά σκύβουν και σφίγγουν τα μάτια. Ο Βασίλης πιάνει
τον Νίκο από το χέρι.)
ΝΙΚΟΣ : Κάναμε λάθος σπίτι. Λάθος αριθμό...
(Μπαίνουν στη σκηνή η
μαντάμ, ο Προκόπης και ο Άρης.)
ΠΡΟΚΟΠΗΣ : Αρκετά Χρήστο. Τα παιδιά έδειξαν γενναιότητα. Είμαι περήφανος
για σας.
(Τα παιδιά ανοίγουν τα μάτια
και σηκώνουν αργά το κεφάλι.)
ΑΡΗΣ : Όλο αυτό ήταν μέρος της εκπαίδευσή σας. Θέλαμε να
δοκιμάσουμε τα ψυχολογικά σας όρια και αντοχές σας. Περάσατε με άριστα. Μας
κάνετε. Μπορούμε πια να σας εμπιστευόμαστε!
ΜΑΝΤΑΜ : Τα ίδια παιδιά μου πέρασα κι εγώ για να μπω στην
αντίσταση. Ακόμα το θυμάμαι και τρέμω! Οι πατρίδα απόκτησε δυο μικρούς ήρωες. Πάρτε
και το μήλο σας. (το δίνει στον Βασίλη)
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ : Μικροί στην ηλικία με μεγάλη όμως καρδιά. Θεωρείστε
πια επίσημα μέλη της οργάνωσης.
(Ο Βασίλης που ακόμη δεν
έχει συνέλθει από το σοκ, κοιτάζει τον Νίκο που είναι πολύ ανήσυχος στην
καρέκλα του.)
ΒΑΣΙΛΗΣ : Τι έχεις; Θέατρο μας έπαιζαν κουτέ! (Δεν παίρνει
απάντηση.) Τι συμβαίνει Νίκο; Είσαι καλά;
ΝΙΚΟΣ : (Κρατάει την κοιλιά του.) Το σημείωμα...
ΒΑΣΙΛΗΣ : Το σημείωμα... τι;
ΝΙΚΟΣ : Πρέπει αμέσως να το βγάλω! (Σηκώνεται όρθιος και ψάχνει
απεγνωσμένα τριγύρω του.) Τουαλέτα... γρήγορα! Η τουαλέτα που είναι...
(Όλοι ξεκαρδίζονται στα
γέλια! Όλοι εκτός από… τον Νίκο που τρέχει πανικόβλητος από δω κι από εκεί
ψάχνοντας…)
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Κανείς δεν ξέρει τι απόγιναν τα παιδιά ούτε την τύχη
των άλλων σε αυτό το σπίτι. Το σίγουρο
όμως είναι ότι μας άφησαν βαριά κληρονομιά που συνοψίζεται σε μόλις
λίγες λέξεις: Αγώνας για ελευθερία. Αγάπη για την πατρίδα.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου