Είναι
ένα από τα ομορφότερα μέρη του κόσμου, (όχι δεν είναι οι Κεραμάτες!) καλά κρυμμένο μέσα στα
καταπράσινα λιβάδια της ολλανδικής επαρχίας, ένα «διαμάντι» της
φύσης....
που έχει καταφέρει να μένει μέχρι σήμερα μακριά από την πολυκοσμία και τη φασαρία των μεγαλουπόλεων.
Στο Giethoorn, ένα χωριό στην ολλανδική επαρχία του Overijssel, όλα μοιάζουν ειδυλλιακά: Το τοπίο, οι κάτοικοι, οι ρυθμοί της ζωής, η καθημερινότητα… Και πώς αλλιώς άλλωστε αφού μιλάμε για έναν τόπο μαγικό…
Χωρίς δρόμους και αυτοκίνητα, αφού η μετακίνηση γίνεται με βάρκες μέσω των γραφικών καναλιών του χωριού (και μάλιστα όλες είναι ηλεκτροκίνητες, για να μη διαταράσσεται η ηρεμία…) η ζωή στο Giethoorn κινείται σε άλλους ρυθμούς, αξιοζήλευτους και… απόκοσμους!
Η «Βενετία του Βορρά» -όπως είναι ευρέως γνωστή- κατοικήθηκε για πρώτη φορά το 1230 από πρόσφυγες της Μεσογείου, ενώ σήμερα αριθμεί περίπου 2.500 κατοίκους, αποτελώντας ένα από τα πλέον γνωστά τουριστικά θέρετρα της Ολλανδίας, και όχι μόνο!
Πενήντα και πλέον ξύλινες γέφυρες συνδέουν τα σπίτια μεταξύ τους, ενώ στενοί ποδηλατόδρομοι επιτρέπουν στον κόσμο να μετακινηθεί με άνεση, χρησιμοποιώντας ποδήλατα.
Τα σπίτια της περιοχής «συνθέτουν» ένα μαγικό τοπίο, το οποίο, σε συνδυασμό με το καταπράσινο περιβάλλον και τα κανάλια μοιάζει -το λιγότερο- σαν να έχει ξεπηδήσει από κάποιο παραμύθι ή από έναν πίνακα ζωγραφικής…
Αλήθεια, κοιτάζοντας τις εκπληκτικές εικόνες, δεν νομίζετε ότι ξαφνικά θα εμφανιστούν μπροστά σας… μια βασιλοπούλα ή ένας πρίγκιπας πάνω στο άλογό του ή κάποιο ξωτικό και μια νεράιδα ανάμεσα στα δέντρα;
Άραγε τι φταίει και δεν είναι έτσι και η δική μας περιοχή... Μήπως μας λείπουν τα δέντρα; Όχι! μήπως το ποτάμι: Όχι!
Η φαντασία μας λείπει και η έλλειψη συνεννόησης.
Η κακιά μας νοοτροπία, η προβολή του "εγώ" κι όχι του "εμείς" , ο φθόνος, το ατομικό συμφέρον... είναι αυτά που μας οδήγησαν να ζούμε σε τερατοπόλεις και όχι σε τέτοια παραμυθούπολη!
Ίσως κάποιοι να είμαστε ονειροπόλοι και ρομαντικοί...
Ας μη ξεχνάμε όμως ότι ο πολιτισμός έφθασε εδώ που είναι χάρη σε κάποιους ανθρώπους που τόλμησαν να ονειρευτούν...
Κι ας τους χλεύασαν οι άλλοι... κι ας τους είπαν τρελούς...
Η ελπίδα όμως παραμένει!
Ίσως οι επόμενες γενεές....
που έχει καταφέρει να μένει μέχρι σήμερα μακριά από την πολυκοσμία και τη φασαρία των μεγαλουπόλεων.
Στο Giethoorn, ένα χωριό στην ολλανδική επαρχία του Overijssel, όλα μοιάζουν ειδυλλιακά: Το τοπίο, οι κάτοικοι, οι ρυθμοί της ζωής, η καθημερινότητα… Και πώς αλλιώς άλλωστε αφού μιλάμε για έναν τόπο μαγικό…
Χωρίς δρόμους και αυτοκίνητα, αφού η μετακίνηση γίνεται με βάρκες μέσω των γραφικών καναλιών του χωριού (και μάλιστα όλες είναι ηλεκτροκίνητες, για να μη διαταράσσεται η ηρεμία…) η ζωή στο Giethoorn κινείται σε άλλους ρυθμούς, αξιοζήλευτους και… απόκοσμους!
Η «Βενετία του Βορρά» -όπως είναι ευρέως γνωστή- κατοικήθηκε για πρώτη φορά το 1230 από πρόσφυγες της Μεσογείου, ενώ σήμερα αριθμεί περίπου 2.500 κατοίκους, αποτελώντας ένα από τα πλέον γνωστά τουριστικά θέρετρα της Ολλανδίας, και όχι μόνο!
Πενήντα και πλέον ξύλινες γέφυρες συνδέουν τα σπίτια μεταξύ τους, ενώ στενοί ποδηλατόδρομοι επιτρέπουν στον κόσμο να μετακινηθεί με άνεση, χρησιμοποιώντας ποδήλατα.
Τα σπίτια της περιοχής «συνθέτουν» ένα μαγικό τοπίο, το οποίο, σε συνδυασμό με το καταπράσινο περιβάλλον και τα κανάλια μοιάζει -το λιγότερο- σαν να έχει ξεπηδήσει από κάποιο παραμύθι ή από έναν πίνακα ζωγραφικής…
Αλήθεια, κοιτάζοντας τις εκπληκτικές εικόνες, δεν νομίζετε ότι ξαφνικά θα εμφανιστούν μπροστά σας… μια βασιλοπούλα ή ένας πρίγκιπας πάνω στο άλογό του ή κάποιο ξωτικό και μια νεράιδα ανάμεσα στα δέντρα;
Άραγε τι φταίει και δεν είναι έτσι και η δική μας περιοχή... Μήπως μας λείπουν τα δέντρα; Όχι! μήπως το ποτάμι: Όχι!
Η φαντασία μας λείπει και η έλλειψη συνεννόησης.
Η κακιά μας νοοτροπία, η προβολή του "εγώ" κι όχι του "εμείς" , ο φθόνος, το ατομικό συμφέρον... είναι αυτά που μας οδήγησαν να ζούμε σε τερατοπόλεις και όχι σε τέτοια παραμυθούπολη!
Ίσως κάποιοι να είμαστε ονειροπόλοι και ρομαντικοί...
Ας μη ξεχνάμε όμως ότι ο πολιτισμός έφθασε εδώ που είναι χάρη σε κάποιους ανθρώπους που τόλμησαν να ονειρευτούν...
Κι ας τους χλεύασαν οι άλλοι... κι ας τους είπαν τρελούς...
Η ελπίδα όμως παραμένει!
Ίσως οι επόμενες γενεές....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου