Σχολικά θεατρικά ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ  ΘΕΑΤΡΙΚΟ

                  ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Παίζουν: ΧΡΗΣΤΟΣ, ΠΕΤΡΟΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ, ΑΓΓΕΛΟΣ, ΝΙΚΟΣ, ΦΑΝΗΣ, ΖΟΡΑΝ, ΑΝΤΡΑΣ, ΜΑΡΙΝΑ, ΔΩΡΑ, ΝΕΦΕΛΗ, ΜΑΜΑ, ΓΡΙΟΥΛΑ

Σκηνικά: α) Μέσα στο σπίτι: ( χριστουγεννιάτικο δέντρο, τραπεζάκι με τρεις καρέκλες, ανθοδοχείο) β) στη γειτονιά

Κουστούμια - εξοπλισμός: (σκούφοι, κασκόλ, ποδιά και ξεσκονόπανο (για τη μαμά), τρίγωνα, ένας κουμπαράς.

Μουσική επένδυση: Χριστουγεννιάτικη μουσική, γαβγίσματα, κουδούνι πόρτας

Εποχής: Σύγχρονο

Συγγραφέας: Λεωνίδας Κωστής (εκπ/κός)

                                               σκηνή 1 (στο σπίτι)

( Βρίσκονται μέσα στο σπίτι. Τα παιδιά κάθονται και άλλα περιεργάζονται το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η μαμά κρατά ένα πανάκι και καθαρίζει το τραπέζι)

ΧΡΗΣΤΟΣ (κοιτάζει το ρολόι του) Ας μου έλεγε κάποιος πώς τα καταφέρνει πάντα ο Νίκος κι αργεί!

ΠΕΤΡΟΣ Λέτε να μην τον ξύπνησαν οι γονείς του;

ΒΑΣΙΛΗΣ Εγώ λέω να φύγουμε. Αρκετά τον περιμέναμε.

ΜΑΜΑ Καλά μην κάνετε έτσι. Πριν λίγο ξημέρωσε. Έχετε ώρες μπροστά σας.

ΑΓΓΕΛΟΣ Είναι να προλάβουμε κυρία Βάσω να τα πούμε πρώτοι. Οι πρώτοι παίρνουν τα χοντρά και οι τελευταίοι ότι ψιλό απομείνει!

(Χτυπά το κουδούνι της πόρτας.)

ΝΕΦΕΛΗ Αυτός θα είναι. (Τρέχει και ανοίγει)

ΝΙΚΟΣ (Μπαίνει βιαστικός και λαχανιασμένος) Καλημέρα παιδιά! Καλημέρα κυρία Βάσω!                                                                    

ΒΑΣΙΛΗΣ (Άγρια) Μήπως θυμάσαι τι ώρα είχαμε πει να συναντηθούμε;

ΝΙΚΟΣ Καλά, καλά μη γκρινιάζεις κι εσύ. Όχου! Είχα τη μάνα μου πρωί πρωί... Και πρόσεξε τα αυτοκίνητα και ντύσου καλά και να μη χτυπάτε σε άγνωστους και να μη μπαίνετε μέσα στα σπίτια... Ουφ... Δεν την αντέχω άλλο.

ΑΓΓΕΛΟΣ Κι εμένα τα ίδια μου έλεγε!

ΦΑΝΗΣ Κι εμένα!

ΠΕΤΡΟΣ Τελικά όλες ίδιες είναι οι μανάδες! ( Η κ. Βάσω κουνά το κεφάλι.) Είμαστε έτοιμοι;

ΟΛΟΙ Έτοιμοι!

ΠΕΤΡΟΣ Ξεκινάμε.

ΜΑΜΑ Εεε! Πού πάτε; Τα τρίγωνά σας! Προσοχή στον δρόμο... να μη χτυπάτε σε αγνώστους και να μη μπαίνετε μέσα σε σπίτια... Πέτρο, από το χέρι τη Νεφέλη... Στο καλό παιδιά!

ΠΕΤΡΟΣ Τι σας έλεγα!

                                           Σκηνή 2 (στον δρόμο)

(Προχωρούν στο δρόμο. Σταματούν σε ένα σπίτι.)

ΟΛΟΙ Να τα πούμε;

(Εμφανίζεται στην πόρτα μια γριούλα).

ΧΡΗΣΤΟΣ Γιαγιούλα να τα πούμε;

ΓΡΙΟΥΛΑ Και το ρωτάτε καλά μου!

(Λένε τα κάλαντα )

ΓΡΙΟΥΛΑ Να με συμπαθάτε δεν έχω χρήματα να σας δώσω. Πάρτε όμως μελομένες καραμελίτσες. (Τους μοιράζει καραμέλες) Έτσι να είναι και η ζωή σας, γλυκιά, σαν το μέλι της μέλισσας. Χαρούμενη κι ανέμελη σαν τα πουλάκια που γεννιούνται την άνοιξη. Όμορφη, γεμάτη χρώματα, σαν τα φθινοπωρινά χρυσάνθεμα. Να είστε αγέραστοι και δυνατοί σαν τις ψηλές βουνοκορφές που δεν φοβούνται χιόνι. Χρόνια πολλά παιδιά μου! Εύχομαι όλες οι επιθυμίες σας να πραγματοποιηθούν.

ΦΑΝΗΣ Ωραία αρχή κάναμε... (Κοιτάζει τον κουμπαρά) Με γλυκόλογα κι ευχές δε γεμίζει ο κουμπαράς!

                                                                    

(Πάνε σε άλλο σπίτι.)

ΟΛΟΙ Να τα πούμε; (Λένε τα υπόλοιπα κάλαντα)

ΦΩΝΗ Και του χρόνου παιδιά!

ΧΡΗΣΤΟΣ (κουνάει τον κουμπαρά) Καλά τι τσιγκουνιά τους έχει πιάσει όλους φέτος!

ΦΑΝΗΣ Έχουμε πάει σε πάνω από είκοσι σπίτια και θα ΄ναι δεν θα ΄ναι 30 ευρώ!

(Πιο πέρα συζητά η Δώρα με τον Άγγελο)

ΑΓΓΕΛΟΣ Έτσι που πάμε ούτε τυρόπιτα δεν θα μπορέσουμε να πάρουμε.

ΔΩΡΑ Ο πατέλας μου λέει ότι πελνάμε κλίση. Μεγάλη κλίση.

ΑΓΓΕΛΟΣ Και τι θα πει κρίση;

ΔΩΡΑ Ακλιβώς δεν ξέλω, άκουσα όμως να λέει ο μπαμπάς στη μαμά ότι παλιά τον μισθό του τον μοιλάζονταν στα δύο με τη μαμά μου. Τώρα λέει τον μοιλάζεται στα τλία. Ο μπαμπάς η μαμά και η εφολία.

ΑΓΓΕΛΟΣ Εφορία την λένε; Περίεργο όνομα. Θεία σου είναι;

ΔΩΡΑ Δεν την έχω δει ποτέ. Δεν ξέλω! Πρέπει να είναι πολύ χοντλή, γιατί άκουσα τον πατέλα μου να λέει ότι είναι αχόλταγη και θα μας φάει και το σπίτι αν δεν κάνουμε, πώς το είπε... (σκέφτεται) λύθμιση χλεών.

ΑΓΓΕΛΟΣ Ρε χαζή το σπίτι τρώγεται; Δεν τρώγεται! Θα σπάσει τα δόντια της! (Γελάει)

ΔΩΡΑ Αν τη βλω πουθενά, έτσι... θα την ξεμαλλιάσω!

ΦΑΝΗΣ Εσείς τα μικρά τι λέτε εκεί πίσω και καθυστερείτε;

ΠΕΤΡΟΣ Ξέρω ένα μεγάλο σπίτι με πισίνα. Είναι λίγο μακριά μα αξίζει τον κόπο. Πρέπει να μένει κάποιος πλούσιος. Πάμε να χτυπήσουμε κι εκεί.

ΝΕΦΕΛΗ Η μαμά είπε να μην ξεμακρύνουμε...

ΠΕΤΡΟΣ Το ξέρω.

ΝΕΦΕΛΗ Μόνο γύρω από τη γειτονιά μας...

ΠΕΤΡΟΣ Το ξέρω. Θα τα πούμε και θα επιστρέψουμε.

ΝΕΦΕΛΗ Η μαμά...                                                                   

ΠΕΤΡΟΣ Θα σταματήσεις καμιά φορά; Ελάτε πάμε.

(Βγαίνουν όλοι από την σκηνή).

                                          Σκηνή 3 (στο σπίτι)

(Τα παιδιά βρίσκονται ξανά στον δρόμο)

ΠΕΤΡΟΣ (Δείχνει ένα σπίτι) Αυτό σας έλεγα.

ΧΡΗΣΤΟΣ Επιτέλους! Κάποιοι πρέπει να είναι μέσα. Βγαίνει καπνός από την καμινάδα.

ΒΑΣΙΛΗΣ Μοιάζει να μένουν ξωτικά εδώ παρά άνθρωποι.

ΝΕΦΕΛΗ Εγώ δεν μπαίνω!

ΔΩΡΑ Ούτε εγώ. Τα φοβάμαι τα ξωτικά! Έχουν απαίσιο πρόσωπο, με τέτοια... μάτια που λάμπουν στο σκοτάδι και τεράστια μυτερά αυτιά...

ΠΕΤΡΟΣ Και ορμάνε σε κάτι χαζά κοριτσάκια σαν εσάς και αφού πρώτα τα ζαχαρώσουν, τα κάνουν μια χαψιά!

ΔΩΡΑ Νεφέλη, αλήθεια... λέει ο αδελφό σου;

(Τα δυο κοριτσάκια φοβισμένα πάνε τελευταία)

ΟΛΟΙ Να τα πούμε; (Σιωπή) Να τα πούμε;

ΑΝΤΡΑΣ Όχι, μας τα είπανε.

ΠΕΤΡΟΣ Να σας τα ξαναπούμε τότε.

ΑΝΤΡΑΣ Να πάτε στο καλό. Έχει δουλειά το αφεντικό.

ΦΑΝΗΣ (Λέει με παράπονο στους άλλους) Και κάναμε τόσο κόπο να έρθουμε!

ΝΕΦΕΛΗ (Γυρίζει προς τον Πέτρο) Εγώ σου το είπα να μην έρθουμε.

ΠΕΤΡΟΣ Εσύ να σταματήσεις επιτέλους να γκρινιάζεις αλλιώς θα σε γυρίσω αμέσως σπίτι. (Γυρίζει προς τον άντρα) Τελικά να τα πούμε;

ΑΝΤΡΑΣ Είπα όχι. Τι δεν καταλαβαίνετε;

ΠΕΤΡΟΣ Εμείς θα τα πούμε κι ας μη μας αφήνετε να περάσουμε                        ΑΝΤΡΑΣ Α! Εσείς δεν βάζετε με τίποτα μυαλό! Αζόρ, Λίζα...

(Ακούγονται γαβγίσματα. Τα παιδιά τρέχουν πανικόβλητα πάνω στη σκηνή).

ΦΑΝΗΣ ( Κοιτάζει πίσω και μετά σταματά λαχανιασμένος..) Τον παλιοτσιγκούνη!

(Σταματούν όλοι λαχανιασμένοι)

ΜΑΡΙΝΑ Πέτρο, έχεις κι άλλη τέτοια χαζοιδέα μήπως;

ΝΕΦΕΛΗ Εγώ σου τα έλεγα...

ΠΕΤΡΟΣ Γιατί θεέ μου δεν την φάγανε τα σκυλιά; Να γλιτώσω επιτέλους από τη γλωσσού...

(Βγαίνουν από τη σκηνή εκτός από τον Χρήστο και την Μαρίνα που έχουν μείνει τελευταίοι. Ο Ζόραν μπαίνει στη σκηνή. Προχωρά αργά με σκυμμένο κεφάλι και κλαίει.)

ΧΡΗΣΤΟΣ Μαρίνα, εκείνο το παιδάκι γιατί κλαίει...

(Το πλησιάζουν)

ΜΑΡΙΝΑ Γιατί κλαις; Μήπως χάθηκες;

ΖΟΡΑΝ Όχι.

ΜΑΡΙΝΑ Μήπως χτύπησες;

ΖΟΡΑΝ Όχι.

ΧΡΗΣΤΟΣ Ε, τότε;

ΖΟΡΑΝ Δύο μεγάλα παιδιά μου αρπάξανε τον κουμπαρά.

ΧΡΗΣΤΟΣ Είχες μαζέψει πολλά χρήματα;

ΖΟΡΑΝ Όχι πολλά.

ΜΑΡΙΝΑ Αχ τους αλήτες! Καλά ηρέμησε. Δεν έπρεπε να βγεις μόνος για τα κάλαντα. Είσαι ακόμη μικρούλης.

ΖΟΡΑΝ Δεν είχα παρέα.

ΜΑΡΙΝΑ (Απευθύνεται στον Χρήστο) Μου έρχεται κρίμα ο μικρός. (Γυρίζει προς τον Ζόραν) Θέλεις να έρθεις μαζί μας;

ΖΟΡΑΝ Μαζί σας; Θέλω!                                                                   

ΧΡΗΣΤΟΣ Μόνο σταμάτα να κλαις γιατί μου θυμίζεις τον κλαψιάρη τον μικρό αδερφό μου. Με το παραμικρό ουα...ουα...

ΖΟΡΑΝ Εντάξει. (Σκουπίζει τα δάκρυά του)

ΜΑΡΙΝΑ Πώς σε λένε;

ΖΟΡΑΝ Ζόραν.

ΜΑΡΙΝΑ Εμένα Μαρίνα. Από πού είσαι;

ΖΟΡΑΝ Από τη Γιουγκοσλαβία.

ΜΑΡΙΝΑ Και η μαμά του Πέτρου από την Κροατία είναι. Έχεις καιρό στην Ελλάδα;

ΖΟΡΑΝ Εδώ γεννήθηκα εγώ. Ο αδερφός μου γεννήθηκε στο Βελιγράδι. Με περνά έξι χρόνια.

ΜΑΡΙΝΑ Μένεις εδώ κοντά.

ΖΟΡΑΝ Κοντά στην πλατεία με το συντριβάνι.

ΜΑΡΙΝΑ Α, ωραία! Εκεί μένει και ο Χρήστος. Θα γυρίσετε μαζί όταν τελειώσουμε τα κάλαντα. 

ΧΡΗΣΤΟΣ Βιαστείτε να προλάβουμε και τα άλλα παιδιά. (Φεύγουν τρέχοντας)

                                                     σκηνή 4

(Στη σκηνή βρίσκεται μόνο η Μαμά και μιλάει στο τηλέφωνο)

ΜΑΜΑ Όχι δεν επέστρεψαν ακόμη, δε χρειάζεται όμως να ανησυχείς. Ναι, ναι καταλαβαίνω... Έχω εμπιστοσύνη στον Πέτρο. Έλα κλείσε τα ακούω που έρχονται. Έλα, γεια... γεια!

(Επιστρέφουν και τα υπόλοιπα παιδιά από τα κάλαντα.)

ΜΑΜΑ Καλώς τα, καλώς τα! Πώς τα περάσατε;

ΝΕΦΕΛΗ Μαμά, ο Πέτρος...

ΠΕΤΡΟΣ Ναι, για λέγε... (Την κοιτάζει αγριεμένος)

ΝΕΦΕΛΗ Τίποτα!                                                                 

ΜΑΜΑ Έλα... μη μαλώνετε! (Τη χαϊδεύει στο κεφάλι) Πάω να σας φέρω κουραμπιέδες και νόστιμα μελομακάρονα.

ΝΙΚΟΣ Για να δούμε τι μαζέψαμε...

(Κάθονται σταυροπόδι σχηματίζοντας έναν μεγάλο κύκλο στο πάτωμα)

ΦΑΝΗΣ Να τα μετρήσω εγώ;

ΠΕΤΡΟΣ Χα! Εσύ; Εσύ στο σχολείο με το ζόρι μπορείς και μετράς μέχρι το εκατό.

ΦΑΝΗΣ Γιατί, πιστεύεις ότι θα είναι πάνω από εκατό! Λοιπόν, ένα... δύο... ενενήντα δύο ευρώ! Είμαστε... (μετρά τα παιδιά) δέκα με τον Ζόραν. Θα πάρουμε... θα πάρουμε από... θα...

ΠΕΤΡΟΣ Άστο καλύτερα σε μένα. (Σκέφτεται) Το ΄χω! Από 9 ευρώ ο καθένας!

ΦΑΝΗΣ Μόνο;

ΠΕΤΡΟΣ Μόνο.

ΔΩΡΑ Εσύ Ζόλαν τι θα αγολάσεις με αυτά τα λεφτά.

ΖΟΡΑΝ Ένα ποδήλατο στον αδερφό μου!

ΒΑΣΙΛΗΣ Στον αδερφό σου;

ΖΟΡΑΝ Ναι στον αδερφό μου. Είναι άρρωστος στο νοσοκομείο. Όμως θα κάνει εγχείρηση, θα γίνει καλά και θα επιστρέψει πάλι στο σπίτι. Έτσι είπε ο μπαμπάς... Πέρυσι τα είπαμε μαζί τα κάλαντα. Μαζέψαμε πολλά χρήματα... (Παίρνει μια βαθιά ανάσα.) Θα γίνει καλά. Το είπε και η μαμά.

(Τα παιδιά κοιτάχτηκαν στα μάτια)

ΑΓΓΕΛΟΣ Με τόσα λεφτά δεν παίρνεις ποδήλατο. Παίρνεις;

ΠΕΤΡΟΣ Και βέβαια παίρνει ξαδερφούλη γιατί θα του δώσεις εσύ τα δικά σου κι εγώ τα δικά μου κι ο Φάνης και τα άλλα παιδιά. Συμφωνείς Μαρίνα;

ΜΑΡΙΝΑ (Αγκαλιάζει τον Πέτρο) Γι αυτό σε αγαπάω τόσο πολύ ξαδερφούλη μου, γιατί όσο σκληρός και να δείχνεις κατά βάθος έχεις μια πολλή ευαίσθητη καρδιά.

ΑΓΓΕΛΟΣ Μα...

ΠΕΤΡΟΣ Τέλος, συμφωνήσαμε.

ΑΓΓΕΛΟΣ Εγώ...                                                                     

ΠΕΤΡΟΣ Εσύ τσιμουδιά.

ΑΓΓΕΛΟΣ Εγώ θέλω...

ΠΕΤΡΟΣ Είπα τσιμουδιά.

ΑΓΓΕΛΟΣ Εγώ θέλω να διαλέξω το χρώμα.

ΠΕΤΡΟΣ Α! Αυτό ήθελες να πεις! (Γελάνε όλοι) Εντάξει. Και τι χρώμα διαλέγεις;

ΑΓΓΕΛΟΣ Κόκκινο. Ένα κόκκινο ποδήλατο για τον αδερφό τού Ζόραν και... και... μια μεγάλη μαύρη σοκολάτα για μένα!

                                                          ΤΕΛΟΣ